I. Zanoszenie komunii świętej chorym do ich domów lub szpitali
1. Podstawowym zadaniem nadzwyczajnych szafarzy jest zanoszenie komunii świętej chorym i niepełnosprawnym. Dla podkreślenia związku komunii świętej chorego ze sprawowaniem Eucharystii przez wspólnotę parafialną nadzwyczajni szafarze otrzymują Najświętszy Sakrament od celebransa bezpośrednio przed błogosławieństwem i rozesłaniem na zakończenie Eucharystii, po której wyruszają z posługą do chorych.
2. Przed pierwszym udzieleniem komunii świętej choremu w jego mieszkaniu nadzwyczajny szafarz powinien odwiedzić go wcześniej i duchowo przygotować. Należy wówczas delikatnie zapytać chorego, czy pragnie przed komunią przyjąć sakrament pokuty; jeśli tak, trzeba o tym powiadomić proboszcza lub innego prezbitera. W czasie wizyty przygotowawczej nadzwyczajny szafarz prosi domowników lub opiekunów chorego o odpowiednie przygotowanie mieszkania (stół nakryty białym obrusem, świece, krzyż, szklanka czystej wody do puryfikacji lub podania choremu).
3. Nadzwyczajny szafarz zanosi chorym hostie w specjalnie do tego celu wykonanym naczyniu, umieszczonym w bursie, którą zawiesza na szyi.
4. Posługę poza liturgią nadzwyczajny szafarz pełni w ubraniu cywilnym, ale odświętnym i poważnym (w parafiach, w których istnieje już taka praktyka, może być ubrany w albę). Strój liturgiczny jest zalecany również podczas wykonywania posługi w szpitalach lub innych podobnych placówkach.
5. Nadzwyczajny szafarz, niosąc Najświętszy Sakrament do chorego, nie prowadzi rozmów; w modlitewnym skupieniu adoruje Chrystusa.
6. Udzielenie komunii choremu następuje zgodnie ze zwykłym lub skróconym obrzędem komunii świętej chorych udzielanej przez szafarza nadzwyczajnego[1]. Inne, poza zawartymi w księdze liturgicznej, teksty modlitewne i czytania biblijne można odpowiednio dobrać z tekstów liturgicznych danej niedzieli, święta albo aktualnego okresu liturgicznego.

II. Posługa w czasie liturgii
7. Nadzwyczajny szafarz winien pomagać w rozdawaniu komunii świętej, gdy przystępuje do niej większa liczba wiernych, a brakuje zwyczajnych szafarzy. Szafarze zwyczajni nie mogą wyręczać się posługą szafarza nadzwyczajnego, sami nie rozdzielając komunii świętej.
8. Strojem liturgicznym nadzwyczajnego szafarza jest alba (por. Ogólne wprowadzenie do mszału rzymskiego, nr 336).
9. Nadzwyczajny szafarz nie powinien pełnić innych funkcji liturgicznych, na przykład lektora czy kantora, jeśli obecne są osoby, które mogłyby je wykonać.
10. Nadzwyczajny szafarz pełniący posługę na danej mszy świętej i uczestniczący w niej nie powinien w jej trakcie przebywać w zakrystii.
11. Pomagając w rozdzielaniu komunii świętej nadzwyczajny szafarz powinien zachować poniższe zasady.
a. Podczas śpiewu Baranku Boży nadzwyczajny szafarz podchodzi do ołtarza i po ukończeniu śpiewu klęka na oba kolana, a następnie przyjmuje komunię świętą (zaleca się udzielanie jej szafarzowi pod dwiema postaciami). Następnie szafarz zwyczajny podaje nadzwyczajnemu szafarzowi naczynie z komunikantami i razem z nim przystępuje do rozdzielania komunii świętej zgodnie z przepisami mszału. Po zakończeniu rozdzielania komunii świętej, jeśli zachodzi potrzeba, nadzwyczajny szafarz puryfikuje palce w naczyńku stojącym obok tabernakulum lub na kredensie.
b. W przypadku rozdzielania komunii świętej również z naczynia znajdującego się w tabernakulum tylko wyjątkowo (sytuacja choroby lub niedołężności prezbitera) przynosi je na ołtarz i odnosi do tabernakulum nadzwyczajny szafarz. Zasada ta dotyczy także puryfikacji naczyń liturgicznych, której nadzwyczajny szafarz dokonuje zawsze na kredensie.
c. Nadzwyczajny szafarz może też pomóc prezbiterowi podczas rozdawania komunii świętej pod obiema postaciami: jeśli przyjmujący komunię świętą piją Krew Pańską bezpośrednio z kielicha, wtedy pomocnik podaje kielich, a po przyjęciu Krwi Pańskiej ociera puryfikaterzem jego brzeg, jeśli zaś komunii świętej pod obiema postaciami udziela się przez zanurzenie, wówczas nadzwyczajny szafarz trzyma naczynie z hostiami, a szafarz zwyczajny (lub drugi nadzwyczajny szafarz) – kielich.

III. Wprowadzenie nadzwyczajnego szafarza do posługi we wspólnocie
12. Posługa nadzwyczajnego szafarza komunii świętej odbywa się zazwyczaj w danej wspólnocie parafialnej. Dlatego wprowadzenie go do posługi winno nastąpić w tej parafii w jedną z najbliższych niedziel po ustanowieniu (upoważnieniu) nadzwyczajnego szafarza przez Arcybiskupa Metropolitę Katowickiego.
13. Wprowadzenie do służby liturgicznej nadzwyczajnego szafarza komunii świętej powinno być proste i zrozumiałe: należy unikać przesady i jakichkolwiek podobieństw do obrzędu święceń. Proboszcz powinien przedstawić nowych szafarzy wiernym na każdej mszy świętej niedzielnej, a w modlitwie powszechnej uwzględnić okolicznościowe wezwanie za nich, za ich rodziny (małżonki) oraz za tych, do których zostaną posłani.
14. Wprowadzenie do posługi powinno być okazją do wyjaśnienia wiernym znaczenia i potrzeby różnorakich posług liturgicznych w zgromadzeniu, w tym także nadzwyczajnych szafarzy komunii świętej (teologia zgromadzenia liturgicznego i podział funkcji).
15. Jeśli po mszy świętej, w czasie której nastąpiło wprowadzenie nadzwyczajnego szafarza do posługi, udaje się on po raz pierwszy do chorych, przewodniczący liturgii może posłużyć się modlitewną formą rozesłania.

IV. Formacja
16. Nadzwyczajny szafarz zobowiązany jest do troski o osobistą formację duchową oraz o duchowy rozwój swojej rodziny.
17. Nadzwyczajny szafarz powinien brać udział w spotkaniach formacyjnych, w dniach skupienia i w innych spotkaniach organizowanych dla szafarzy w parafii, dekanacie bądź na szczeblu diecezjalnym, w tym zwłaszcza uczestniczyć corocznie w rekolekcjach zamkniętych.

V. Organizacja posługi
18. Nadzwyczajni szafarze nie pobierają wynagrodzenia z tytułu pełnionej posługi.

[1] Sakramenty chorych. Obrzędy i duszpasterstwo, Księgarnia św. Jacka, Katowice 20042, s. 54-63.